Mijn werk geeft de innerlijke reactie weer van mijn observaties van de wereld, de maatschappij, de mens, menselijk gedrag. Dit resulteert in globale vormen, afgeleiden, abstracties, constructies.
De gevoelsmatige reactie van de toeschouwer op het eindresultaat van een creatief proces is onafhankelijk van de onderliggende drijfveer, bedoeling of filosofie van de kunstenaar. Deze individuele gevoelsmatige reactie is dan ook altijd waar.
My work reflects the inner reaction of my observations of the world, society, people, human behavior. This results in global forms, derivatives, abstractions, constructions.
The viewer’s emotional response to the end result of a creative process is independent of the underlying motivation, intention or philosophy of the artist. This individual emotional response is therefore always true.
Valère Wittevrongel eert het zwart in zijn composities. De kleur die lange tijd verboden leek in de kunst, althans werd mij op de academie ontraden het in het palet op te nemen. Het zou geen kleur zijn eigenlijk, maar zwart is alles tegelijk weet ik nu. Filosofisch, spiritueel, miserabel, chic, snobistisch, modieus, radicaal, somber, angstaanjagend. Het is een rode draad door de kunstgeschiedenis, zwart. Het is een mysterieuze tint die treurnis uitstraalt, maar paradoxaal ook een voorname inborst heeft. Het is de kleur van de schijnbare tegenstelling tussen licht en donker. Zwart brengt mij als toeschouwer dan weer wel uit mijn evenwicht. Wat moet ik ermee wanneer het donkere vlak magnetiseert als een zwart gat, alles naar zich toetrekt en niets loslaat. Ik kan er zo in verdwijnen, het neemt maar geeft niet. De composities van Wittevrongel zitten in de kast onder de S van de Stijl, veronderstel ik. Maar passen ook onder de Z van het Zwart, of beter Zero. Het heeft de strakke vormgeving van Mondriaan. Een voortborduren op die nieuwe kunst vanuit de jaren 30 van de vorige eeuw. Waar Mondriaan het wit met zwarte lijnen en primaire tinten adopteerde, maar aan het slot van zijn leven in de nieuwe wereld onder invloed van speelse muziek minder afgemeten werd, is Wittevrongel een tegenpool in zwart met gezwarte kleuren rood en grijs. De opbouw is van een zelfde kwaliteit, rechtlijnig, vlak. Het zwart laat hij werken door mat en glanzend in een enkele compositie af te wisselen, naast elkaar te plaatsen. En het rood en het grijs maken daarin een figuur zonder te figureren. Wittevrongel werkt in een thema met variaties. Hij speelt met de rechthoeken in het platte vlak. Door plaatsing ontstaat diepte of hoogte. Perspectief in de eerste dimensie. Soms oogt het grijs wel blauw of groen door het verdwijnen van het licht in de schemering.
Valère Wittevrongel honors black in his compositions. The color that seemed forbidden in art for a long time, or at least I was advised against including it in the palette at the academy. It wouldn’t actually be a color, but I now know that black is everything at the same time. Philosophical, spiritual, miserable, chic, snobbish, fashionable, radical, gloomy, terrifying. It is a common thread through art history, black. It is a mysterious shade that radiates sadness, but paradoxically also has a distinguished character. It is the color of the apparent contrast between light and dark. Black throws me off balance as a spectator. What should I do with it when the dark surface magnetizes like a black hole, pulling everything towards it and letting nothing go. I can just disappear into it, it takes but doesn’t give. Wittevrongel’s compositions are in the closet under the S of Stijl, I suppose. But also fit under the Z of Black, or better Zero. It has the sleek design of Mondriaan. A continuation of that new art from the 1930s. Where Mondrian adopted white with black lines and primary shades, but became less measured at the end of his life in the new world under the influence of playful music, Wittevrongel is an opposite in black with blackened colors of red and gray. The structure is of the same quality, straight, flat. He makes the black work by alternating matte and glossy in a single composition, placing them next to each other. And the red and gray make a figure without being a figure. Wittevrongel works on a theme with variations. He plays with the rectangles in the flat surface. Placement creates depth or height. Perspective in the first dimension. Sometimes the gray looks blue or green due to the disappearance of light in the twilight,
Jurjen K. VanderHoek, kunstrecensent/art critic. JurjenkvanderHoek.tumblr.com
Erasmuslaan 9
3584 AZ Utrecht
Maandag t/m vrijdag op afspraak
Zaterdag en zondag
13.00 – 17.00 uur
Andere tijden op afspraak
