Na jaren van zwerven door vele stijlen van de beeldende kunst ben ik gestopt bij de rechte lijn. Zij liegt nooit, heeft soms geen begin of einde. Is altijd de korste weg. Ik baken er vlakken mee af of laat ze open en laat je ogen afdwalen naar een vreemd perspectief. Soms zo zinvol of alleen wat lijnen en vlakken, maar altijd echt. Er is altijd wel een verhaal te vertellen, zo vertel ik aan de kijker het verhaal van mijn geest. Het is aan de toeschouwer om te zien wat ik niet zie. Om de kronkels van mijn denken te ontwarren in de vlakken en lijnen. Om te verdwalen in de verte op het platte vlak van het werk.