Hij volgde de opleiding grafische vormgeving aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten te Den Haag. Zijn voorliefde voor de heldere ritmische structuur komt onmiskenbaar naar voren; het vlak, ritmisch verdeeld, met boeiend licht- en schaduwspel, geleed in regelmatige vormen van gestapelde figuren. Van Rutten houdt van subtiele tegenstellingen tussen regelmaat en verstoringen, tussen strak en rafelig, stoer en breekbaar, tussen glad en ruw, gesneden en gescheurd. Het werk is van een grote eenvoud. De kunsthistoricus is geneigd te zoeken naar stromingen waar de objecten bij zouden kunnen passen en komt dan uit bij collega’s als Jan Schoonhoven en Ad Dekkers, bij bewegingen als Nul of Zero. Bewegingen die worden gekenmerkt door een formele en afstandelijke onpersoonlijkheid, iets wat je van het werk van Van Rutten niet kunt zeggen. Zijn interesse in de verstoring en vervorming, de rimpeling in de regelmaat maakt zijn werk juist heel persoonlijk en verleent het een poëtische dimensie.